"Ik wil helemaal niet meer energie!"

Ik kon het niet geloven. Hoorde ik dat nu goed? Maar ze zei het toch echt: ‘Ik wil helemaal niet meer energie’. Eerst heel zachtjes, maar toen ik doorvroeg klonk het heel luid en boos: ‘Ik wil helemaal niet meer energie!’

Nu gebeurt het tijdens een consult vaker dat er iets wordt aangeraakt wat de nodige emotie oproept (en begrijpelijk), maar dit was wel een pittige. Het bleek dat deze jonge vrouw haar pijnklachten en gebrek aan energie als een soort schild inzette tegen de buitenwereld. Om maar niet te hoeven voldoen aan de eisen die aan haar werden gesteld, door familie, werkgever en vrienden. Ze kon geen nee zeggen en had moeite om voor zichzelf op te komen. Inmiddels deed haar lichaam dit voor haar en kampte ze dagelijks met pijn en enorme vermoeidheid. Maar meer energie zou dus in dit geval betekenen dat haar schild weg zou vallen en ze zich niet meer kon verschuilen. En dat idee joeg haar de stuipen op het lijf!

De oorzaak van de oorzaak

Begrijp me niet verkeerd, de heftige pijn was er echt en haar chronische vermoeidheid en andere gezondheidsklachten waren zeker aanwezig. Dit bleek uit de lab resultaten van haar bloedonderzoek en ook tijdens onze gesprekken. De oorzaak was echter een hele andere dan waarvoor ze kwam. Ze had zich juist aangemeld vanwege haar chronische vermoeidheid, maar nu bleek dat ze die eigenlijk helemaal niet kwijt wilde. Want die bood haar veiligheid en comfort…

Veiligheid om te ontkomen aan de eisen van haar dominante moeder, waar ze geen nee tegen kon zeggen. Veiligheid om niet te hoeven voldoen aan de eisen die haar werkgever aan haar stelde, want ze wilde niet nog meer werken en nog harder hoeven te presteren. Veiligheid om geen nee te hoeven zeggen tegen vriendinnen, als ze eigenlijk gewoon geen zin had om wat af te spreken. En, misschien nog wel de meest destructieve, het bood haar veiligheid om niet aan haar eigen perfectionisme te hoeven voldoen. Oops… Hiermee stak ze dus eigenlijk een dikke middelvinger op naar zichzelf en haar leven. Hoe zonde is dat?

Oerbrein

Hoe krom en onlogisch het ook lijkt, dit is een typisch oerbrein reactie. Je oerbrein is er op gericht om je te laten overleven, maar niet om je gelukkig te laten zijn. Het oerbrein houdt niet van veranderingen en houdt je liever op dezelfde, bekende plek. Ook als dat een plek vol pijn en ongemak is, want iedere verandering kan een mogelijk gevaar zijn en levert risico op.

Stapje voor stapje

Het is precies om die reden dat het zo belangrijk is om aanpassingen in je leven stapje voor stapje te doen. Niet direct je hele leven 180 graden om laten draaien, maar eerst het een en dan het ander. In dit geval hebben we daar ook voor gekozen. Naast het aanpakken van haar lichamelijk klachten, zijn we vooral gaan bijsturen op haar mentale welzijn, eigenwaarde en zelfvertrouwen. Door haar uitdagingen te benoemen en daar samen oplossingen voor te verzinnen kwam ze tot belangrijke inzichten. Een ‘nee’ tegen iets of iemand anders is vooral een ‘JA’ tegen jezelf.

Inmiddels bruist ze weer van energie en heeft ze nog maar zelden pijn. Ze geniet volop van haar leven dat ze heeft ingericht zoals zij het wil. Met meer ruimte voor haarzelf en voldoende tijd voor rust en ontspanning. Ze is gelukkig en kijkt vol vertrouwen haar uitdagingen aan. Maar nu zónder zich te verschuilen achter haar schild van pijn en chronische vermoeidheid.